Reviews

• 

  ★★★★ review by ZlatkoGR on Letterboxd

  ο Tonis Sfinos βαμπίρ

• 

  ★★★★ review by Moby_Octopad on Letterboxd

  Η Νορβηγία είναι για το Dracula ό,τι το Spring Breakers για το Scarface.

  Από τις σπάνιες φορές που κάτι το οποίο εν γνώσει του ότι είναι καλτ από τη γέννησή του, καταφέρνει να παραμείνει έτσι μέχρι το τέλος. Είναι τόσο υπέροχη η αισθητική από τα χρώματα μέχρι τη μουσική και την Αλεξία Καλτσίκη ώστε παρακολουθούσα αρκετά ναρκωμένος για να μπορέσω να κρίνω αν αυτο που είδα ήταν 'καλό' ή 'κακό'. Ήταν fun. Και μέσα σε αυτό χωράει το νόημα των πάντων. *Η καλύτερη δεκαετία είναι τα 80s μέσα από τα μάτια των 10s*. Κατά τα άλλα, ο τρόπος που έγινε event θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά το νέο ελληνικό σινεμά που έχει χάσει τα σημεία επαφής με τον κόσμο.

• 

  ★★★★ review by dark tyler on Letterboxd

  σε μια θριαμβευτικά παρακμιακή αθήνα των '80s όπως τη θυμόμαστε από κάποιο VHS όνειρο ακόμα κι αν ποτέ δε τη ζήσαμε, ο μουρίκης σε ένα ρόλο που γεννήθηκε να παίξει χορεύει μέχρι να μη τον αφήνουν άλλο να χορεύει και νιώθει μέχρι να μη τον αφήνουν άλλο να νιώθει- are we vampire or are we dancer, ή όπως λέει κι ο Χαρακτήρας, βρυκόλακας είσαι ρε μαλάκα ή ποιητής.

  η ντίσκο είναι η ριμπάουντ, ο μάρκος λεζές είναι ο μάρκος λεζές κι ο βρυκόλακας είναι ποιητής, και είναι και χορευτής.

  η τρίτη πράξη είναι τα πάντα.

  "υπαρξισμός και neon."

• 

  ★★★½ review by Dimitris Dx on Letterboxd

  Πρώτη νίκη του φιλμ, το αισθητικό του κομμάτι. Ο Βεσλεμές έξυπνα ξεπερνά τους φυσικούς περιορισμούς του budget χρησιμοποιώντας μακέτες αντί πανοραμικών αστικών πλάνων, ψεύτικα τρενάκια αντί κανονικών σιδηροτροχιών και ελλειπτικά σκηνικά, που γεμίζουν καπνό, ομίχλη και neon φώτα. Αυτά, σε συνδυασμό με την προσεγμένη ψηφιακή φωτογραφία και την ηλεκτρονική μουσική, που εμπνέεται από τις cult επιρροές του σκηνοθέτη (την μουσική την υπογράφει ο ίδιος με την μουσική του persona ως "Felizol"), δημιουργούν έναν κόσμο που χαίρεσαι να βλέπεις στην μεγάλη οθόνη, ακόμα κι όταν την πλημμυρίζει πολύχρωμο αίμα.

  Δεύτερη νίκη αποτελεί το επιτυχημένο cast, που από τον Ζανό του Βαγγέλη Μουρίκη (άλλη μία τρανή απόδειξη ότι απλά χρειάζεται έναν ικανό χαρακτήρα για να μεγαλουργήσει) και την femme fatale της Αλεξίας Καλτσίκη (η οποία γεμίζει την οθόνη όχι μόνο με την παρουσία της αλλά και με την εκπληκτική χροιά της φωνής της) μέχρι τους υποστηρικτικούς ρόλους του Μάρκου Λεζέ (εξαιρετική η αναφορά στην "φιλμογραφία" του), του Νορβηγού συνοδού και του… (δεν αποκαλύπτω τίποτα) τελικού χαρακτήρα, δημιουργούν συνολικά ένα αποτέλεσμα που ισορροπεί ανάμεσα στην σάτιρα, το cult και το pop, αντιμετωπίζοντας σοβαρά αλλά όχι σοβαροφανώς το θέμα του, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ελαφρότητα του.

  Η μεγαλύτερη νίκη της ταινίας, όμως, είναι ότι καταφέρνει απρόβλεπτα (μέσω της αποκάλυψης της τρίτης πράξης της) να αναδειχτεί σε επίκαιρο, κοινωνικά αφυπνισμένο φιλμ, που χρησιμοποιεί το genre περιτύλιγμά του για να μιλήσει για το σήμερα με υπόγειο αλλά και άμεσο τρόπο. Η «Νορβηγία» χρησιμοποιεί επιδέξια τις μεταφορές της και το φινάλε της είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό.

  Αλλά. Παρά την φροντίδα της και το αναμφισβήτητο πάθος της, η "Νορβηγία" δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι η ιστορία της δεν είναι αρκετή για να καλύψει τα 75 λεπτά της διάρκειάς της, κάνοντας φανερή την ανάγκη για παρακάμψεις και τεχνάσματα, που όσο φιλικά κι αν είναι στο μάτι, δεν προχωρούν μπροστά την αφήγηση. Ολόκληρη σχεδόν η δεύτερη πράξη είναι μια ξενάγηση στον κόσμο της χωρίς προφανή προορισμό αλλά με αναμφισβήτητο γούστο, κάτι που καλύπτει τεχνηέντως τα ελαττώματά της, τονίζοντας την εικαστική της δύναμη. Παρόλα αυτά, ο Βεσλεμές δίνει υπόσχεση για το μέλλον και αποδεικνύει ότι μπορείς να αλλοιώσεις την φόρμουλα, παραμένοντας ταυτόχρονα επίκαιρος σχολιαστής. Εξάλλου, στην χαρακτηριστική ερώτηση της ταινίας "Βρικόλακας είσαι, ρε μαλάκα, ή ποιητής;" η σωστή απάντηση είναι "Και τα δύο".

  The Frame Game.

• 

  ★★★★½ review by foteini_dl on Letterboxd

  θέλω να πάω για χορό με τον Μουρίκη.

• See all reviews