Reviews

• 

  ★★★★ review by David Bax on Letterboxd

  This is not a movie about AIDS. This is a movie about the complete heartlessness of free market capitalism.

• 

  ★★★½ review by ShaneJames on Letterboxd

  Dylan Mohan Gray’s Fire in the Blood is an impassioned polemic that sheds light on how, several years on from antiretroviral (ARV) medication turning HIV/AIDS from a death sentence to a manageable chronic condition, people in the developing world are still dying of AIDS related complications...

  Read my full review at: cinehouseuk.blogspot.co.uk/2014/03/dvd-review-fire-in-blood-2013.html

• 

  ★★★½ review by Blahh on Letterboxd

  이익을 추구하는 기업과 인간의 존엄 그리고 목숨 사이에서 내 생각도 왔다갔다

• 

  ★★★★ review by Antonis Gkoumas on Letterboxd

  Στο 15ο ΦΝΘ είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω αποσβολωμένος ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ που έχω δει ως τώρα. Η φωτιά στο αίμα (fire in the blood) του Dylan Mohan Gray που καταγράφει το αμαρτωλό οδοιπορικό της ασθένειας του ΑΙDS στις χώρες του τρίτου κόσμου. Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται κυρίως στην προσπάθεια θεραπείας σε Αφρική και Ινδία της νόσου που ευθύνεται για τους θανάτους εκατομμυρίων ανθρώπων. Και μέσα σε όλα άνθρωποι σαν κι εμάς αλλά με κάποια θέση κύρους και δύναμης να κοιτάνε αυτά τα ζεστά μάτια που παρακαλάνε για βοήθεια και να τους αρνούνται επικαλούμενοι το οτιδήποτε. Έτσι είναι, το χρήμα φτιάχνει άδεια μάτια, μάτια κενά που δεν βλέπουν πέραν από το συμφέρον και το κέρδος! Η ταινία θα τα παρουσιάσει όλα χωρίς να πάρει άμεση θέση αλλά εστιάζει προσεχτικά, ώστε όποιος έχει λογική κρίση μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Με προσεγμένα πλάνα και μουσική, όπου χρειάζεται η παρουσίαση γίνεται ανατριχιαστικά δυνατή (για όποιον μπορεί να την αισθανθεί) και έκανε μεγάλο μέρος του κοινού να δακρύσει και να μείνει προσηλωμένο σε όλη την διάρκεια.

  «Where is the disease, the Disease is where the Drugs are not. Where are the drugs, the Drugs are where the Disease is not»!

  Το πραγματικό ερώτημα είναι το κατά πόσο δίνεται προσοχή στην αξία της ανθρώπινης ζωής όταν στο τραπέζι διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα. Το δικαίωμα του να είσαι άνθρωπος αμφισβητείται έντονα καθώς ο τρόπος παρουσίασης φέρνει στην επιφάνεια ντροπιαστικές αλήθειες για πολιτικούς και μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Το πρώτο φάρμακο εμφανίστηκε στην αγορά το 1963, κυκλοφόρησε ευρέως από το 1985 αλλά κρατά το δικαίωμα πατέντας και τις υψηλές τιμές του ως το 2017, δηλαδή 54 χρόνια μονοπωλίου, με αποτέλεσμα να είναι απαγορευτική η αγορά του από τις μάζες του φτωχού λαού και να κοστίσει τη ζωή σε πολύ περισσότερους από ότι το Απαρχάιντ. Πέραν των προφανών οικονομικών συμφερόντων ακούστηκαν προσβλητικές δηλώσεις αμερικάνων πολιτικών όπως ότι σε πολλά μέρη της Αφρικής οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν τι είναι το ρολόι επομένως δεν μπορούν να κάνουν σωστή θεραπεία αγωγής δοσολογιών του φαρμάκου. Ένας ακόμα συνυφασμένος φόβος- πρόσχημα ήταν ότι τυχόν λανθασμένη χορήγηση ίσως κάνει τον ιό να μεταλλαχθεί σε πιο δυνατό και να αποτελέσει κίνδυνο για τον δυτικό κόσμο.

  Ο έντονος αγώνας θρίλερ που είναι ακόμα επίκαιρος -ιδίως για τη χώρα μας, στάθηκε στα γενόσημα, δηλαδή φάρμακα που να έχουν τις ίδιες ουσίες με κάποιο άλλο της αγοράς αλλά να μπορεί να διατεθεί σε χαμηλότερες τιμές. Όταν στην Αφρική πεθαίνουν μαζικά άνθρωποι και στην Ινδία οι οροθετικοί αντιμετωπίζονται ως αμαρτωλοί και βιώνουν την απομόνωση και τον ρατσισμό των συνανθρώπων τους κάποιοι άλλοι απασχολούνται με πολιτικές τιμών και χρηματιστήριο στις πλάτες τους. O Γκάντι και η προσπάθεια της Ινδίας για παραγωγή φτηνών γενοσήμων. Ωραία πρόταση ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός ή το μονοπώλιο είναι ανθρώπινες επινοήσεις. Σε έντονο συγκινητικό κλίμα κατατέθηκε η τριπλή ανθρωπιστική πρόταση αντιμετώπισης του ιου, η απόρριψη της οποίας κάνει όποιον νιώθει έστω και λίγο άνθρωπος να ντρέπεται. Φυσικά ακολουθούν δηλώσεις από προέδρους όπως ο Κλίντον, το ίδρυμα του οποίου έκανε κάποιες προσπάθειες εφόσον αυτός που είχε τα ηνία στις αποφάσεις δεν είχε τη δύναμη να περάσει! Ο Μπους πάλι με μαεστρία ανακοινώνει τη μείωση του κόστους θεραπείας από 1200 δολλάρια σε 300 αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε την PEPFAR και Trips agreement για τις πατέντες που θα έβαζε πάλι τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες στο παιχνίδι του κέρδους.

  Η μαμά και η σοκολάτα: Ανάμεσα στις έντονες προσωπικότητες που συνέβαλαν στην προώθηση της τριπλής θεραπείας με αντιρετροϊκά και τους αγώνες για τη μείωση της τιμής των φαρμάκων ο Σάκι Αχμαντ ασθενής κι ο ίδιος αγωνίστηκε κάνοντας ο ίδιος αποχή από τα φάρμακα για μεγάλο διάστημα. Συγκινητική δήλωση του ότι η μητέρα του τους έλεγε ότι αν μια σοκολάτα δεν έφτανε να την μοιράσει σε όλα τα παιδιά της προτιμούσε να μην δώσει σε κανένα! Είναι σίγουρα τραγικό όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο να χάσεις τη ζωή σου να μπορείς να βλέπεις τον αλτρουισμό κατάματα και να προτιμήσεις να απέχεις από φάρμακα που μπορείς να έχεις πρόσβαση λόγω καλύτερης οικονομικής κατάστασης από τους γύρω συνανθρώπους και φίλους σου. Σημαντικά πράγματα που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι μπορούν οι δυνατές χώρες να δίνουν στις αδύνατες δωρεάν όπλα αλλά όχι φάρμακα. Επίσης, τον κύκλο του χρήματος στα υπερκέρδη των φαρμακοβιομηχανιών που επενδύουν περισσότερο στο μάρκετινγκ και τη διαφήμιση (σε ποσοστό άνω του 80%) και ελάχιστα στον τομέα της έρευνας και ανάπτυξη. Έχοντας δουλέψει στο παρελθόν σε αντίστοιχες εταιρίες προσπάθησα να σκεφτώ πόσο απέχουμε από την κατανόηση του κόσμου μας. Άνθρωποι που εργάζονται σε εταιρείες όπως η Pfizer και παίρνουν παχυλούς μισθούς, γυρνάνε σπίτι τους κουρασμένοι μετά τη δουλειά και σκέφτονται πόσο παλεύουν για να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο με τα φάρμακα που παράγουν σίγουρα δε μπορούν να αντιληφθούν πόσο απέχουν όλα αυτά από την πραγματικότητα.

  Open Discussion: Το ντοκιμαντέρ τελειώνει φτάνοντας στη σημερινή εποχή όπου πλέον το κόστος των φαρμάκων είναι ακόμα και στον δυτικό κόσμο δύσκολο να καλυφθεί από πολλές οικογένειες καθώς τα τέρατα -των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών- έχουν ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο με τα υπερκέρδη και την κρίση. Κλείνει με την εντυπωσιακή φράση «Help to prevent a sequel» μια ευχή να μην χρειαστεί να έχει το ντοκιμαντέρ συνέχεια. Έδωσε έτσι την πάσα στην ανοιχτή συζήτηση που ακολούθησε με θέμα Αccess to Life με ομιλητές τον καθηγητή Αλέξη Θένο και τον κύριο Απόστολο Βελίδη απεσταλμένο εκπρόσωπο των γιατρών χωρίς σύνορα που είχαν πραγματοποιήσει νωρίτερα πορεία με κρουστά στο χώρο του φεστιβάλ διεκδικώντας δωρεάν υγεία για όλους. Η συζήτηση επικεντρώθηκε αρκετά στη χώρα μας στο γενικευμένο τομέα της υγείας σήμερα σε περίοδο κρίσης, όπου με έντονο ενδιαφέρον αναλύθηκαν κίνδυνοι ουτοποιίας γενοσήμων φαρμάκων και παιχνίδια αισχροκέρδιας σε βάρος των ασθενών.

  Συνδεθήκαμε μέσω skype με τον σκηνοθέτη που αναφέρθηκε διεξοδικά στα διεθνή μονοπώλια και στάθηκε αρκετά στη χώρα μας. Ένα θέμα που ίσως θα έπρεπε να αναφερθεί το ντοκιμαντέρ είναι η απαρχές του ιού, το πως ξεκίνησε δηλαδή, όπως και το πως διαδόθηκε ιδίως στη γηραιά ήπειρο. Υπάρχει η άποψη ότι πολύ κακό δημιουργήθηκε με την έλευση των πλαστικών συρίγγων που αντικατέστησαν τις γυάλινες. Οι πλαστικές όμως που προορίζονταν για μια χρήση δεν αποστειρώνονταν τόσο αποτελεσματικά όσο οι γυάλινες, με αποτέλεσμα στους μαζικούς εμβολιασμούς για να προστατευτούν τον κόσμο χρησιμοποιώντας την ίδια σύριγγα να εξαπλώσουν τη νόσο σε πάρα πολύ πληθυσμό.

• 

  ★★★★★ review by steve... on Letterboxd

  Your Life is a commodity

  Robert Redford recently spoke of the demise of investigative journalism in main stream media, and that documentaries were flooding in to not only fill the void, but effectively overflow and surpass their predecessors ambitions, in giving honourable time and substance to tales that need generous space to remain true to their subject. If you’ve ever read The Guardian journalist Nick Davies’ brilliant book ‘Flat Earth News’ you will understand the many predominately commercial self strangulating strands that could potentially lead to media outlet suicide, rushing to the bottom of the lowest common denominator of churnalism, ‘chasing the buck’. Incidently, Nick with the support of The Guardian was responsible for exhuming the hacking scandal that Rupert Murdoch’s media empire was found to be involved in.

  Another very admirable finger in the leaking dyke of journalistic demise comes in the form of Dylan Mohan Gray’s incredible documentary ‘Fire In The Blood’. In it’s simplest form, it deals with rampant systemic Big Pharma(ceuticals) corporate greed. On a more complex level, it deals with all of humanity, from the lowest evolved bacteria residing in boardrooms, to the riches that the human spirit can achieve against all the odds in the poorest slums. Presenting the way people approach various situations range from inspiration in the worst finite medical health situation, to the despicable in the comfort of the homicidal pursuit of profit, and the genocide of over ten million people.

  The film deals mainly with various people afflicted with the HIV virus around the late 1990s around the world, with a focus on South Africa. For many different reasons such as the lack of knowledge/information about the virus, it spread very fast in the region. However, the technology and advances in medicine and support mechanism already existed to slow down if not pause the progress of the virus within sufferers, enabling them to continue their lives, supporting families and contributing to society in general.

  To achieve this standard of normality came at a generally insurmountable (artificial) price to the majority of the South African populous. If South African Supreme court judge Edwin Cameron struggled with the price of ARV’s (Antiretroviral drug therapy used to allay the virus) costing a third of his salary, what hope did anyone else truly have for continuing their lives.

  The average price of a years supply of ARV’s was about $15,000 when in actual fact the drugs were produced for less than pennies, so the profit margin was enormous. The giant very politically connected pharmaceutical companies were not about to lose such wealth under any circumstances, whatever the result. That result being the deaths of millions. The film deals with the fight back of these inspiring people who weren’t going to let what was effectively murder.

  There are many great people interviewed, but one of the most amazing has to be Yusuf Hamied who runs Cipla, a pharmaceutical manufacturer which has a positive social agenda as it’s core value. They took on the Goliath might of Big Pharma by exposing the huge global profit mark up on drugs that companies were making, by offering to make generic versions of the ARV cocktail, at a price of less than $1 a day, rather than the thousands normally charged a year. Instead of combining efforts to save millions of lives, it became a battle of ‘protecting’ drug patents (profits) in the courts and political forums all around the world. That battle continues to this very day and beyond as it is very clear that Big Pharma has the characteristics and collective conscious of a homicidal manic, willing to do anything to win.

  It is a phenomenally fascinating tale, that is so huge in research and detail, it is stunning it hasn’t been dealt with on this level before. The documentary is a credit to everyone involved on any level, richly deep in information and range of personalities, including an ex Pfizer Vice President Peter Roost who gives a clinical chilling insight to the actual way these companies operate.

  This may seem a documentary about a situation that other people around the world have found themselves in, but it’s about all of us, everywhere, now. The Director Dylan Mohan Gray was at the screening I went to. Effectively a specialist on this subject at this stage, he made it very clear that the people he was giving light to in the film were just one category of victims of Big Pharma. Sufferers of any ailment were fair game in corporate eyes, wether it be cancer, heart disease etc, all were massive potential money makers. It was very clear the profits made by these giants allowed them to dictate the movements, actions and law making of governments around the world. But what was also very clear, was that we, the people can stop them. Considering the wholesale sell-off (for private profit) of the NHS that the Conservative party are doing in the UK before our very eyes, this film really is a wake up call. If the deaths of ten million people for profit doesn’t make you want to stand up, scream and fight, maybe you’re dead already.

• See all reviews